Khagenda Thapa Magar: Smallest person (22'')

.
.
.
YOUTUBE LINK:
.
Khagendra Thapa Magar World's Smallest person.

.
.
.
.

मिर्जालाई मार्ने गिरोहले नै जमिमलाई मारेको पुष्टि

16/02/2010 06:39:00मनोज घर्तीमगर

Font size:

बब्लु श्रीवास्तवले भारतको बरेली जेलमै योजना बनाए, भरत नेपालीसँगको सल्लाहमा अन्तिम निर्णय भयो
श्रीवास्तवले दीपक शाही उर्फ बब्बुलाई मुख्य रणनीतिकार नियुक्त गरे, बब्बु कात्तिकमै नेपाल र माघमा काठमाडौं आए
बब्बुले काठमाडौंमा सई प्रकाश क्षेत्रीलगायत १३ जनाको सहयोगमा जमिम हत्याको रणनीति बनाए
उनीहरुबीच काठमाडौंका विभिन्न ठाउँमा पटक-पटक बैठक भए, गोली हान्ने जिम्मा दुईजनालाई दिइयो
हत्यालगत्तै दुवैजना सुटरसहित सबै रणनीतिकार लैनचौरमा भेला भए, फरक-फरक मोटरसाइकलमा दुईजना सुटरलाई पालैपालो कलंकी पुर्‍याइयो, हत्यामा प्रयोग भएको मोटरसाइकल सहयोगीले फुटुङ पुर्‍याए

नयाँ पत्रिका
काठमाडौं, ३ फागुन

११ वर्षअघि पूर्वमन्त्री तथा तत्कालीन सांसद मिर्जा दिलसाद बेगको हत्या गर्ने अन्डरवल्र्ड गिरोहले नै मिडिया उद्यमी जमिम शाहको हत्या गरेको पुष्टि भएको छ । मिर्जालाई मार्ने बब्लु श्रीवास्तवको निर्देशनमा नेपाली अपराधीसमेत मिलेर जमिमको हत्या गराएको प्रहरीको दाबी छ ।

हत्या र अपहरणका करिब ४० वटा मुद्दाका अभियुक्त बब्लु श्रीवास्तव अहिले भारत उत्तरप्रदेशको बरेली जेलमा छन् । सन् १९९५ मा सिंगापुरमा पक्राउ परी भारत सुपुर्द गरिएका श्रीवास्तवले जेलबाटै आपराधिक सञ्जालको नेतृत्व गरिरहेका छन् । उनकै निर्देशनमा सन् १९९९ मा मिर्जाको हत्या भएको थियो ।

भारतविरोधी गतिविधि गर्नेलाई मार्ने भन्दै उनले नेपाली मुस्लिम समुदायका उद्यमी युनुश अन्सारीलाई निशाना बनाएका थिए । तर, युनुश जेल परेपछि श्रीवास्तवको गिरोहले जमिमलाई मार्ने योजना बनाएको थियो । श्रीवास्तवका सहयोगीले काठमाडौंमा महिना दिन लामो योजना बनाएर २४ माघ अपराह्न २:३० मा लाजिम्पाटमा जमिमको हत्या गरेका थिए ।

बब्लु श्रीवास्तवका 'पार्टनर' भरत नेपालीले नेपाल प्रहरीका एक सई र अन्य नेपालीको सहयोगमा जमिमको हत्या गरेको प्रहरी अनुसन्धानबाट खुलेको छ । प्रहरीका अनुसार हत्यामा १४ जनाको प्रत्यक्ष संलग्नता थियो । तीमध्ये १२ जना नेपाली र दुईजना भारतीय हुन् ।

हत्या भएको भोलिपल्टै माघ २५ गते बिहान ११:५५ मा जमिम शाहकै स्पेसटाइम केबुलमा फोन गरेर भरत नेपालीले हत्याको जिम्मेवारी लिएका थिए ।
महानगरीय प्रहरी अपराध अनुसन्धान महाशाखा हनुमानढोकाले सोमबार पत्रकार सम्मेलन गरेर प्रहरीले भरत नेपालीकै समूहले जमिमको हत्या गरेको सार्वजनिक गरेको छ । महानगरीय प्रहरी आयुक्त एआइजी मदन खड्काले हत्याको रणनीतिक योजनाकार भने बब्बु भन्ने दीपक शाही रहेको जानकारी दिए ।

तर, आरोपीमध्ये नेपाल प्रहरीका सई प्रकाश क्षेत्रीबाहेक सबै फरार छन् । क्षेत्रीलाई भने प्रहरीले हिरासतमा राखी अनुसन्धान गरिरहेको छ । 'हत्याका अन्य अभियुक्त सबै फरार छन्,' एआइजी खड्काले भने, 'सई क्षेत्रीले अभियुक्तहरूलाई भगाउन सहयोग गरेको पुष्टि भएको छ, अब अन्य अभियुक्त पनि छिट्टै पक्राउ पर्छन् ।'

बब्लु श्रीवास्तव र भरत नेपालीको निर्देशन पाएपछि बब्बुले नेपालमा रहेका विभिन्न आपराधिक गिरोहका सदस्यलाई भेटेर हत्याको सम्पूर्ण योजना बनाएका थिए । बब्बुसँग नेपाल र भारतको दोहोरो नागरिकता रहेको प्रहरीको भनाइ छ, तर कुन जिल्लाको नागरिकता छ भन्ने अहिलेसम्म खुलेको छैन ।

जमिमको हत्या गर्न मोटरसाइकलमा आउनेमध्ये एकजना भारतीय नागरिक मोहम्मद बकार सैयद भएको प्रहरीको भनाइ छ । अनुसन्धानका क्रममा सुटर नं. २ मानिएका मोहम्मद सैयदले १० पुसमा सौखात बेगलाई बुटवलमा गोली हानी हत्या गरेका थिए । उनी भारतीय नागरिक हुन् । मोटरसाइकलमा आएका सुटर नं. १ को नाम खुल्न सकेको छैन ।

हत्यामा काउले- १ नुवाकोटनिवासी श्रीकृष्ण पौडेल, रविन भन्ने गुड्डु सिंह, दादु, राजु लामा, किशोर खड्का, सई प्रकाश क्षेत्रीको प्रत्यक्ष सहभागिता रहेको महानगरीय प्रहरी परिसर हनुमानढोकाका एसपी गणेश केसीले जानकारी दिए । अर्का एकको नाम खुलेको छैन ।

एसपी केसीका अनुसार बानेश्वरमा एभरेस्ट कम्युनिकेसन सेन्टर चलाएर बसेका रोशनकुमार पाण्डे, सिद्धि अटोवक्र्सका धनी वीरेन्द्र मण्डल, केशर भनिने अर्का एकजना पनि हत्याराको सम्पर्कमा थिए । तर, उनीहरूलाई हत्या-योजनाको सम्बन्धमा जानकारी नभएको प्रहरी भनाइ छ ।

कहाँ बन्यो हत्याको योजना ?
११ वर्षअघि १५ असार ०५५ मा पूर्वमन्त्री तथा तत्कालीन सांसद मिर्जा दिलसाद बेगलाई मार्ने गिरोहले उस्तै शैलीमा जमिमको हत्या गरेको छ । मिर्जाको हत्या गर्नेहरू पूर्वप्रहरीमहानिरीक्षक हेमबहादुर सिंहको घरमा बसेझै जमिमको हत्या गर्नेहरू सशस्त्र प्रहरीका पूर्वडिआइजी ज्ञानेन्द्र राईको घरमा बसेको तथ्य खुलेको छ ।

जमिमका हत्याराले बानेश्वर शान्तिनगरमा सशस्त्र प्रहरीका पूर्वडिआइजी ज्ञानेन्द्र राईको घर, श्रीकृष्ण पौडेलको कार्गो अफिस, श्रीकृष्णकै म्हैपीमा रहेको भाडाको कोठा, बागबजारको संगम गेस्टहाउस र गोंगबुमा राजु लामाको सहयोगमा भाडामा लिइएको सविता श्रेष्ठको घरमा पटक-पटक बैठक बसेर हत्याको योजना बनाएका थिए ।

'यी घरहरूमा बसेर अभियुक्तले हत्याको योजना बनाएका थिए,' एसएसपी रणबहादुर चन्द भन्छन्, 'हत्याको योजना बन्दै गर्दा सई प्रकाश क्षेत्रीले पनि प्रलोभनमा परेर प्रहरीको सुरक्षा-रणनीतिबारे जानकारी दिएका थिए ।'

श्रीकृष्णले हतियार सुरक्षित राख्ने, घर व्यवस्थापन गर्ने, बब्बुलाई आश्रय दिने काम गरेको अनुसन्धानले देखाएको छ । त्यस्तै, सई प्रकाश क्षेत्री काठमाडौंको सम्पूर्ण सुरक्षा-व्यवस्थाका बारेमा जानकारी दिएर हत्या गर्न सहयोग गरेका थिए । उनले सुरक्षा अवस्थाको बारेमा दिएको जानकारीका आधारमा जमिमको लाजिम्पाटमा हत्या भएको हो । क्षेत्रीले जमिमको हत्या गर्न बनाइँदै गरेको योजनालाई पूर्ण रूपमा सहयोग गरेका थिए ।

मुख्य रणनीतिकार नेपाल आए
बब्लु श्रीवास्तवले जमिमको हत्या गर्ने योजना बनाएपछि रणनीतिकारका रूपमा बब्बु भन्ने दीपक शाहीलाई छनोट गरे । बब्बु नेपाल आएर सई प्रकाश क्षेत्रीको सम्पर्कमा गए । करिब चार/पाँच वर्षअघि प्रकाशको फुपूको छोराको बिहेमा भारत जन्ती गएको वेला दुवैको चिनजान भएको थियो । उनीहरूबीच वेलावेलामा सम्पर्क हुने गरेको प्रहरी अनुसन्धानबाट खुलेको छ ।

जमिम हत्याका मुख्य रणनीतिकार बब्बु कात्तिक १५ गते नेपाल आएका हुन् । त्यसबीच उनी कहाँ बसे भन्ने खुलेको छैन, उनी काठमाडौं भने माघको पहिलो साता नै आएको प्रहरी भनाइ छ ।
अनुसन्धान अधिकृतका अनुसार बब्बु तीनजना सहयोगीका साथ काठमाडौं आएका हुन् । त्यसपछि समूहमा सदस्य थपिँदै गए । उनीहरूमध्ये कोही बानेश्वर शान्तिनगरमा सशस्त्र प्रहरीका पूर्वडिआइजी ज्ञानेन्द्र राईको घर, कोही श्रीकृष्ण पौडेलको कार्गो अफिस, कोही बागबजारको संगम गेस्टहाउस, कोही श्रीकृष्णकै म्हैपीमा रहेको भाडाको कोठा र कोही गोंगबुमा राजु लामाको सहयोगमा भाडामा लिइएको सविता श्रेष्ठको घरमा बसे ।
बब्बुले काठमाडौंमा बसेका वेला माघ १६/१७ गते सई प्रकाशसँग ल्यान्डलाइन फोनबाट सम्पर्क गरे । त्यसपछि उनीहरूको भेट बाक्लै भयो । उनले जमिमबारे जानकारी दिइरहेका थिए ।



कसरी भागे हत्यारा ?
जमिमको हत्या भएलगत्तै महाराजगञ्जतिर गएजस्तो गरे पनि हत्याराहरू घुमेर लैनचौर आएका थिए । त्यतिञ्जेल समूहका सबै सदस्य भेला भइसकेका थिए । लैनचौरमा रहेको दुग्ध विकास संस्थानअगाडि भेला भएका दुईजना सुटरलाई श्रीकृष्ण पौडेलले कलंकी कटाए । पौडेलले दुवैजनालाई फरक-फरक मोटरसाइकलमा पालैपालो कलंकी पुर्‍याएका थिए । प्रहरीलाई भ्रममा पार्न अन्य सहयोगीले हत्यामा प्रयोग भएको मोटरसाइकल फुटुङ पुर्‍याएर बाँसको झ्याङमा फालिदिएका थिए । यसबीचमा सई प्रकाशले सुरक्षा अवस्थाको बारेमा जानकारी दिइरहेका थिए ।

कसरी सघाए सई प्रकाश क्षेत्रीले ?
जमिमको हत्यामा मुख्य सहयोगीको भूमिका खेल्ने प्रकाश क्षेत्री नेपाल प्रहरीका सई हुन् । असई पदबाट ०५४ सालमा नेपाल प्रहरीमा प्रवेश गरेका उनको ०६१ सालमा सईमा बढुवा भएको थियो । श्रीपुर- ८ बेलौरी कञ्चनपुरनिवासी क्षेत्री हाल ललितपुरमा बस्दै आएका छन् ।

सेती अञ्चल प्रहरी कार्यालय धनगढी दरबन्दीमा भए पनि क्षेत्रीको गत वर्ष प्रहरी प्रधान कार्यालयमा काज सरुवा भएको थियो । प्रहरी प्रधान कार्यालयमा केही समय काम गरेका उनी लगत्तै सेक्युरिटी लियाजो अफिसरमा नियुक्त भएका थिए । उनी अमेरिकन राजदूतावासको सुरक्षाका लागि खटिएका जुनियर अधिकृत हुन् ।

क्षेत्रीले कहिलेदेखि अमेरिकन दूतावासमा काम गर्न थालेका हुन् भन्नेबारे प्रहरीले केही खुलाएको छैन । हाल उनलाई म्याद थप गरी अनुसन्धानका लागि महानगरीय प्रहरी परिसर हनुमानढोकाको हिरासतमा राखिएको प्रहरीले दाबी गरे पनि महानगरीय प्रहरी आयुक्तको कार्यालयमा राखेर दिनदिनै सोधपुछ गर्ने गरिएको प्रहरी स्रोत बताउँछ ।

source:

http://www.nayapatrika.com/newsportal/permalink/11061.html

Add to: del.icio.us | Digg

स्मृतिमा देवकोटा

स्मृतिमा देवकोटा

अकस्मात् कोठाभित्र कोही प्रवेश गर्छ । "उहाँ लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा," मेरा दुवै हात आफ्नो छातीअघिल्तिर जोडिन पुग्छन् । "मेरो भाइ ...," देवकोटा नमस्कार फर्काइसकेका हुन्छन् ।

कति ठूलो ललाट, चौडा वक्ष, हँसिलो अनुहार ... -अहिले सबै सम्झना छैन) शब्दहरूको स्केचभित्र एउटा विम्ब प्रतिस्थापित हुन्छ । त्यहाँ मैभन्दा पनि देवकोटा स्वयं प्रतिविम्बित भएजस्तो उनको सहजता अवलोकित गरेँ । २००३ सालको संयोग हो यो ।

त्यसै वर्ष बांगेमूढामा सन्देशगृह खोलेको थिएँ, एक जना साथीको सहयोग लिएर । त्यसको माथिल्लो तलामा एउटा लाइब्रेरी पनि स्थापना गरेका थियौँ हामीले । सायद विद्यामन्दिर नाम थियो पुस्तकालयको । उसबेला पठनपाठनको सुविधा थिएन । पुस्तकालय खोल्न पाइन्नथ्यो । अखबारहरू अहिलेझैँ सर्वसुलभ थिएनन् । आफैँले झिकाएर पढ्नु सबका लागि कहाँ सम्भव हुन्छ । र, जति पनि लहर आयो जागृतिको, प्रथमप्रथम राजनीतिक उत्सकालमा यसका प्रत्यक्ष्ा माध्यम विद्यालयहरू पनि भएका थिए । यसै सन्दर्भमा उसबेलाका अधिकांश स्कुल र केही पुस्तकालय पनि खुलेका हुन् । देवकोटा पुस्तकालय हेर्न आएका थिए दाजुसँगै । सरस्वती पुत्रसँग मेरो प्रथम भेट र पहिलो चिनारी सरस्वतीको यस मन्दिरमा भएको थियो । कुनै गुह्य सत्यको खोजीमा तल्लीन जस्ता र लठ्ठएिका नेत्रयुगल, कुरा गर्दागर्दै पनि कल्पनामा विचरण गररिहेजस्तो कुनै धुनमा प्रवाहित, चिन्तनमा विस्मृत र एकाग्रता भंग भएजस्तो तुरुन्तै क्रम थाल्ने देवकोटाको अस्तव्यस्तता र बेपर्वाही अझै संस्मृत छ ।

ललल

तत्कालीन सरकारको स्वीकृति लिएर २००४ सालमा नेपाली साहित्य परष्िाद्को स्थापना भएको थियो । संस्थागत दृष्टिले गैरसरकारी तहमा खुलेको पहिलो साहित्यिक संगठन सायद यही हुनुपर्छ । त्यसै सालमा यसले तीन दिन बृहत् साहित्य सम्मेलनको आयोजना गरेको थियो, सरस्वती सदनमा । त्यो पनि टिकटमा, निःशुल्क होइन । नेपालको इतिहासमा प्रथम साहित्य सम्मेलन भएर मात्र होइन, टिकटमा आयोजित त्यस सम्मेलनको बृहत्ता र भव्यता न भूतो न भविष्यतिजस्तै सिद्ध भयो । सम्मेलनका सभापति थिए लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा । अन्तिम दिन सभाविसर्जन हुनुअघि सभापतिको आसनबाट देवकोटाज्यूले भाषण गरे । भाषण लिखित थियो, अझै सम्झना छ, झीङे अक्ष्ारमा लेखिएको उनको त्यो भाषण ३२ पाने एक्सरसाइज बुक भरएिको थियो । कहिल्यै भाषण गर्ने अवसर प्राप्त नभएको नेपालीले भाषण गर्नुपर्ने । राणा डाइरेक्टरहरू पनि थिए । तर, देवकोटा न धरमरएि न अलमलिए । एक हातमा भाषणको कापी छ, जो हातकै चालमा हल्लिरहन्थ्यो । कहिलेकाहीँ हेर्ने पनि गर्थे तर कापीमै आँखा जोतेर एकोहोररिहेनन्, एकछिन हेर्थे, एक घन्टा त्यसै दौडन्थे । यसरी प्रवाहित थियो मानूँ पहाडी खोला हो । यति सुन्दर भनाइ लाग्थ्यो गद्यमा कवितापाठ गर्दैछन् । काव्यमय भाषा, निबन्धको शैली र उपन्यासको रोमाञ्च, साहित्यको सौन्दर्य, नागरकिको कर्तव्य र लेखकको दायित्व सबै समाहित भएको उनको समापन भाषण लिखित भएर पनि अलिखित थियो । के लेखेर ल्याएका थिए, के बोल्दैछन्, सबै विस्िमत्, सबै विसमर्पित थिए । रातले ओथारो बसेपछि बल्ल देवकोटा विश्राम लिन्छन् ।

ललल

देवकोटा खानमा कम सोखिन थिएनन् । खूब खान्थे र जे पनि स्वाद मानेर खान्थे । कुरा गर्मीयामको थियो । भर्खर आँपको सिजन सुरु भएजस्तो लाग्छ । शनिबारको दिन । कामविशेषले बाहिर निस्कनुपर्‍यो । एक बजेको हुँदो हो । गद्दीबैठकनिर के पुगेको थिएँ । बोलाएको सुनेँ, "कृष्णचन्द्रजी !"

फर्केर हेरेँ, देवकोटा रहेछन् । टण्टलापुर घाममा पुर्पुरो सेकेर एक हातले साइकल डोर्‍याउँदै लुखुरलुखुर आइरहेका थिए ।

"कता जान लाग्नुभएको यस्तो घाममा ?"

"काम पर्‍यो । तपाईं त पसिनाले निथुरुक्कै हुनुभएछ ?" मैले भनेँ ।

"अँ हगि, निकै गर्मी छ । कस्तो चरक्क चिरनिे घाम ।"

देवकोटा निधार पुछ्न थाल्छन् । लामो कालो शेरबानी कोट, मुडुलो टाउको, केही भाग कपाल खुइलेको तालु घामले पोल्ने नै भयो ।

"जाउँ हिँड्नुस्, एक ठाउँमा," सुइँय्य सास फेरेर देवकोटाज्यू उत्तरको प्रतीक्षा गर्छन् ।

"कहाँ ? कता ?"

"ज्यादै गर्मी छ । एकछिन शीतल गरौँ । हनुमानदासकहाँ । हुन्न ?"

दुवै मखनको बाटो लाग्यौँ । "गर्मीमा आँप बडो मीठो हुन्छ । आज त्यसकहाँ आँप खानैपर्छ ।" मलाई लाग्यो, देवकोटाज्यू आँप खाने अठोट गरेरै निस्केका रहेछन् । आँपको धुनमा ताप हरायो । साहूजी व्यापार गररिहेका थिए । साक्ष्ाात्कार हुनासाथ खूब सम्मानपूर्वक भित्र लगे । दुकानमा चाङ लगाई राखिएका कपडाहरूको माझ झ्यालसँगैको एउटा कुनामा बसाले ।

"भन्नुस् के सेवा गरुँ ?" सायद उनले आज हामीलाई गाहकी सम्झेछन् ।

"हामी सुस्ताउन आएको एकछिन, साहूजीको काममा बाधा पर्‍यो कि ? बरु पानी मगाउनूस् न आज त साह्रै पो गर्मी छ ।"

"होइन हजुर । जहिले पनि स्वागत छ । यहाँजस्ता महापुरुषको दर्शन पाउनु त सौभाग्यको कुरा हो ।"

साहूजीले अह्राउन पाएकै हुन्न देवकोटाज्यू भन्छन्, "यसपालि आँपको मौसम ढिलो भएछ हगि ?"

उनले 'होइन हजुर' भन्दै नोकरलाई पानी र आँप ल्याउन अह्राए । पानीसँगै बम्बई आँपको टोकरी नै आइपुग्यो । एक-दुई गर्दै मैले पाँचवटा खाएँ, देवकोटाज्यूले १० वटा । ध

-साहित्यिक द्वैमासिक रचनाको विसं २०३३, पुस-माघको अंकबाट साभार

source:

http://www.ekantipur.com/nepal/news/news-detail.php?news_id=780

भूपी शेरचन

भूपी शेरचनबारे मेरो अन्तिम संस्मरण

भूपीका बारेमा यो मेरो अन्तिम संस्मरण हो किन भनेँ ? भूपीबारे मैले आजसम्म यति लेखेँ कि यस लेखपछि लेख्ने कुरा बाँकी रहने देख्दिनँ । लेख्न नमिल्ने कुनै-कुनै कुरो भए अर्कै हो ।

भूपीको लेख्नुअघि बारेको प्रक्रियासम्म पनि लेखिसकेँ । उनी कविताको कुनै विषय फुर्दा त्यसलाई खेलाउँदै, हुर्काउँदै एक घन्टा वा बढी पनि घुम्न निस्िकन्थे । घुमेर र्फकंदा उनको कविताको मोटामोटी खाका तयार हुन्थ्यो । यो लेखिसकेको छु । त्यसैगरी उनका अन्य बानीबेहोरा, संगतका कुरा आदि पनि लेखिसकेको छु । उनी तास खेल्न हाम्राे दाइ धच गोतामेको डेरामा आउँथे । फ्लस चल्थ्यो त्यसबखत । हारेपछि, निस्केर गई ब्यागभर िनोट भरेर ल्याउँथे र फेर िखेल्न बस्थे, यो पनि लेखिसकेको छु । कहाँसम्म भने, भूपीको निधनको धेरै दिनपछि एकपटक कान्ति भाउजूसित भेट्नुपर्‍यो भनेर म र सापकोटा उनको घर गयौँ, त्यसै दिन श्राद्ध परेको रहेछ । हामीलाई ख्वाएरै पठाउनुभयो कान्ति भाउजूले, योसम्म पनि लेखिसकेको छु । भूपीले घँैटोभित्रको वटवृक्ष्ा वास्तविक रूपमा पूरा गर्न पाएनन्, यो आइसकेको छ । भूपी काठमाडौँ आउँदा पारस होटलमा बस्थे, जुन अब एउटा किनमेलस्थलमा परण्िात भएको छ । पारसमा बसेर उनको ब्रान्ड 'भ्याट ६९' खान्थे, यो पनि लेखेकै छु । एकपटक शेरेपन्जाबमा रात बिताउनु परेको घटना पनि लेखिसकेँ । सारांशमा के भने, भूपी एउटा वृक्ष थिए, त्यो वृक्षमा भएको फूल मात्र होइन, पात पनि टिपेर अभिव्यक्त गरेको छु । अब बाँकी केही कुरा जुन छन्, तिनलाई म अन्तिम श्रद्धाञ्जलि भनेरै लेख्छु । यसको अर्थ के होइन भने, भूपीको सम्झना मलाई अब आउँदैन । म अन्य तरकिाले त्यो सम्झना र श्रद्धाञ्जलि व्यक्त गररिहनेछु, जस्तो- उनीबारे अखबारमा कुराकानी गरेर । लेखका रूपमा दोहोरनिे कुरा किन लेख्ने भनेर अन्तिम संस्मरण भनेको हुँ ।

अब भूपीबारे केही यस्ता कुरा, जसको म साक्ष्ाी रहेँ तर ती लेेखेको भने छैन जस्तो लाग्छ । थोरबहुत दोहोरनिे बेग्लै कुरो हो ।

भूपी मृदुभाषी थिए, यो धेरैलाई थाहा छ । यदाकदा उनको कविको स्वाभिमानले यसो टाउको उचाल्थ्यो । एकपटक परविारमै उनले भन्नु परेको थियो रे, यो फेमिलीमा कि फलाना, कि भूपी शेरचन नै बाहिर प्रसिद्ध छन् ।

एकपटक भूपी मलाई एउटा घरमा लिएर गए, जुन एक पुरानो दरबारको एउटा हिस्सा थियो । त्यहाँ तीन दिदी-बहिनीहरू बस्थे । भूपी गएपछि तिनले एकदम स्वागत गरे । तीमध्ये एउटीचाहिँ बहिनी मेरी छात्रा रहिछन् । खानपिन गर्ने त धेरै थियो । तर, धेरै सकिएन । कारण, हामी पहिले नै केही लिएर गएका थियौँ ।

त्यहाँबाट र्फकंदा दरबारभन्दा अघिल्तिर तेर्सियौँ । गेटमा पाले थियो । पालेले 'चेक' गर्न खोज्यो । भूपी त्यो नमान्ने । भूपीले भने, "मेरो नाउँ भूपी शेरचन हो ।"

भूपी प्रसिद्ध त थिए तर गार्डलाई छोएको रहेनछ, उनको प्रसिद्धिले । गार्डले भन्यो अलि पछि हट्नूस् । ऊ पहिले मेरो तलासी लिन चाहन्थ्यो क्यार ! भूपीले भने, "पछि हटूँ ? कति पछि हटूँ ? दस कदम ? ल, गनेर हेर्नूस्, एक, दुई, तीन, चार, पाँच, छ, सात, आठ, नौ, दस । अब भयो ?"

पछिबाट सम्भवतः तिनै केटीहरूमध्ये कोही आएर हामीलाई त्यो झ्याउलोबाट मुक्त तुल्याएका थिए ।

एकपटक कुनै पत्रकारले सोधेका थिए, तपाईंलाई लाग्दैन, तपाईंले खर्च गर्नुहुन्छ भनेर, धेरै मान्छे पछि लाग्छन् ?

उनले जवाफ दिएका थिए, "थाहा छ, म यो जानीजानी गर्दछु । यसले मलाई तिनको स्वभाव चिन्न मद्दत गर्छ ।"

यो कुराकानी होउन्जेल भूपीसित मेरो भेट भएको थिएन । तर, भूपी लोकपि्रयताको शिखरमा पुगिसकेका थिए । २०१७ देखि ०३० को समय भूपीको शिखर समय थियो । थालनीमा त्यस बखतका प्रयोगवादी कविमध्ये कति जना भूपीलाई एक सामान्य कविकै रूपमा लिन्थे । म पनि प्रयोगशील पक्षमै थिएँ । हामी प्रकाशित भएपछि भूपीको विद्रोही स्वरले भूपीलाई निकै माथि पुर्‍याएको थियो ।

भूपीको 'यो हल्लैहल्लाको देश हो' ०२४ वैशाख १ गते रुपरेखाको वाषिर्क विशेषांकमा प्रकाशित भएको थियो । त्यसले भूपीलाई चुचुरोमै पुर्‍याएको थियो । एकदमै चर्चित भयो त्यो कविता ।

भूपीको मलाई अत्यन्त राम्राेमध्ये एक लागेको अन्तिम कवितामा न्युरोडको बयान गरएिको छ । त्यहाँ 'कसवा भएर उभिनू' भन्ने अभिव्यक्ति एक ठाउँमा छ । त्यो रतिरागात्मक विम्ब हो ।

भूपी कुनै कमनीय शरीरलाई संकेत गर्नु पर्दा भन्थे, तानपुराजस्तो । त्यसैगरी रक्सीको कुरा गर्दा उनी भन्थे, रक्सी खाएर भोमिट गर्नु भनेको बाँदर उप|mँदा हाँगो समाउन नसकेर झर्नुजस्तै हो । त्यो बेइज्जतिपूर्ण मानिन्छ ।

मैले भनेको थिएँ, "तर त्यस्तो क्षण त आउन नसक्ने होइन ?" अनि उनले विभिन्न खानेहरूका ओकल्ने कथाहरू सुनाएका थिए ।

'पारस'पछि 'झरना'मा पनि भूपी जान्थे ।

एकपटक त भूपी एउटा गाडीमा आए । मलाई भने, जाऊँ । काठमाडौँको मैतीदेवी चोक । अहिले कल्पना पनि गर्न सकिन्न त्यसको एकातिर ठूलो फाँट थियो । सडकको पूर्वपट्ट िविशाल फाँट । ड्राइभरलाई चोक पुग्नुअघि गाडी रोक्न भने । हामी ओल्यौर्ं । एक त सडक सुनसान भइसकेको थियो, दोस्रो सडक गाडीले छेकिएको थियो । पश्चिमपट्ट ित खेतैखेत भइहाल्यो । त्यसैलाई हामीले तात्कालिक रूपको एउटा छोटोमोटो 'मयखाना' को रूप दिइहाल्यौँ ।

दुई-तीन कुरा अरू भूपीमा पाइए । उनी आफ्नोबारे प्रायः कुरा गर्दैनथे । कहिलेकाहीँ मात्र यस्तो लेख्दैछु भन्थे, धेरैजसो भन्दैनथे । एक-दुईपटकबाहेक, भूपी रसिाएको देखिनँ । रसि उठ्नुपर्ने परििस्थतिमा पनि उनी रसिाएको देखिनँ । अंग्रेजी, हिन्दी उनी मज्जाले बोल्थे । हामी त हिन्दीमै कुरा गर्दथ्यौँ ।

एकपटक विदेश जाने भिसा पाएनन् । त्यसबखत उनले प्रतिज्ञा गरे, अब नियमित कविता लेख्छु । समीक्षामा उनले लेेखेका कविताहरू नियमित रूपमा छापिन थाले । केही समयपछि भूपीलाई लाग्यो होला, यसरी लेख्छु भनेर लेखेको कविता नियमित त होला, आयुष्मान नहोला । त्यसपछि त्यो क्रम टुटेको थियो । भूपी ठीक थिए । आज भूपी आफ्ना अन्य कविताका कारण नै जीवित छन् । नियमित कविता त बिर्सिसके ।

भूपीको 'घुम्ने मेचमाथि अन्धो मान्छे', एक चर्चित कविता पनि हो र एक चर्चित कवितासंग्रह पनि हो । कति चर्चित भने, सर्वाधिक बिक्री भएर ०२६ को साझा पुरस्कार पाएको त्यो पुस्तक, आज पनि सर्वाधिक बिक्री हुने पुस्तकमध्ये पर्छ ।

भूपीलाई सम्झँदा मलाई भूपीको अनुहार अनि राम्राे ब्याड्मिन्टन र क्यारेमबोर्ड खेलिरहेको हातको सम्झना आउँछ । कविको रूपमा सबभन्दा पहिले सम्झनु त फेर िस्वाभाविकै भयो ।

source:

http://www.ekantipur.com/nepal/news/news-detail.php?news_id=763

dawood ibrahim

Terror and Mafia Kingpin Dawood Ibrahim: Why Nepal should be paying attention.

January 09, 2010

Dawood Ibrahim (aka Dawood Ebrahim and Sheikh Dawood Hassan) was born on December 26, 1955. He is the godfather of the organized crime syndicate D-Company in Mumbai and one of Interpol’s most wanted men. He was No. 4 on the Forbes' World's Top 10 most dreaded criminals list of 2008 and is ranked #50 in Forbes list of “The World's Most Powerful People.”

Dawood Ibrahim first attracted international interest after the 1993 Bombay bombings. In 2003, the United States declared him an “international terrorist” with close links to al-Qaida’s Osama bin Laden, and pursued the matter before the United Nations, attempting to freeze his international assets and crack down on his operations. More recently, Russian and Indian intelligence agencies have looked closely at Ibrahim's possible involvement in the November 2008 Mumbai hotel attacks. Among other things, there is circumstantial evidence that Ibrahim’s network provided a boat to the ten terrorists who killed 173 people in the 2008 Mumbai slaughter.

Ibrahim’s whereabouts remains unknown, although India’s Research and Analysis Wing (RAW) believes he is in hiding in Pakistan. Pakistan officials deny any knowledge of his presence in their country. But the issue will not go away. The extradition of Dawood Ibrahim remains one of the major hurdles in the difficult relations between India and Pakistan.

THE SPECIFICS OF IBRAHIM’S D-COMPANY

Four days ago, on January 5, 2010, the United States’ Congressional Research Service (CRS), a research wing of Congress, released a report that identifies D-Company as a criminal syndicate now numbering 5,000 members with strategic alliance with the ISI, LeT and al Qaida, thus making it a leading example of the “criminal-terrorism” fusion model that currently poses an increasing threat to South Asian interests.

The report, titled "International Terrorism and Transnational Crime: Security Threats, US Policy, and Considerations for Congress", notes that D-Company is involved in a variety of criminal activities, including extortion, smuggling, narcotics trafficking, contract killing, and deep infiltration into the Indian filmmaking industry, (extorting producers, assassinating directors, distributing movies, and pirating films).

But, according to the report, D-Company's evolution into a genuine terrorist group began in response to the destruction of the December 1992 Babri Mosque in Ayodhya, India. 2000 people died in the ensuing riots and Hindu-Muslim relations deteriorated dramatically as a result.

Then: "Reportedly with assistance from Pakistan government's intelligence branch, the Inter-Services Intelligence agency (ISI), D-Company launched a series of bombing attacks on March 12, 1993, killing 257 people," the report said. Following the attacks, Ibrahim moved his network's headquarters to Karachi. There, D-Company is believed to have deepened its strategic alliance with the ISI and developed links to Lashkar-e-Tayyiba (LeT).

(For those unfamiliar with it, LeT is an organization included in the Terrorist Exclusion List by the US Government in December 2001. It was subsequently proscribed by the United Nations in May 2005. Formed in 1990 in the Kunar province of Afghanistan, LeT is now headquartered in Muridke, near Lahore in Pakistan, and headed by Hafiz Muhammad Saeed.)

During the 1990s, according to the Congressional Research Service report, Ibrahim’s D-Company “began to finance LeT's activities, use its companies to lure recruits to LeT training camps, and give LeT operatives use of its smuggling routes and contacts. …Lending his criminal expertise and networks to such terrorist groups, [Ibrahim] is capable of smuggling terrorists across national borders, trafficking in weapons and drugs, controlling extortion and protection rackets, and laundering ill-gotten proceeds, including through the abuse of traditional value transfer methods, like hawala."

Also known as hundi, hawala is an informal value transfer system based on the performance and honor of a huge network of money brokers, which are primarily located in the Middle East, North Africa, the Horn of Africa, and South Asia.

DAWOOD IBRAHIM’S RELATIONSHIP TO NEPAL AND THE PAKISTANI CONNECTION

Ibrahim has a long-standing connection to Nepal and was once a regular visitor to Nepal, according to Indian officials. He has since restricted his movement outside of Pakistan but, according to a South Asia Tribune report written in April 2004, Ibrahim was last seen in Kathmandu in the last week of August 2003. During that visit, he met his Nepali front man Sartaj Ahmed and several leaders from fundamentalist organizations. Sartaj is reportedly “in constant touch with officials of the Pakistani Embassy.”

Dawood has big financial stakes in Nepal: “He has made huge investments in a variety of business ventures, from media, private airlines, hotels, travel agencies to trans-border smuggling including that of gold. In Nepal he has built high level contacts with businessmen, officials, politicians, smugglers and religious fundamentalists,” according to South Asia Tribune. “The late Mirza Dilshad Beg, an ex-member of parliament of Nepal, was once an associate of Dawood. He was gunned down in Kathmandu in 1998. After his death, his son-in-law Sartaj joined Dawood.”

WHY NEPALIS SHOULD CARE ABOUT THE DAWOOD IBRAHIM CONNECTION

The exploitation of trade routes crossing through Nepal’s porous southern border – for both smuggling and the either direct or indirect exportation of terrorism (both domestic and Pakistani) – has now become a problem of increasing international concern and scrutiny. As long as the main political parties continue to squabble among themselves, while a would-be new constitution remains unwritten, and while southern Nepal remains an area with little or no effective security, the “criminal-terrorism fusion”, which has taken root in Nepal, will be favored with conditions suitable for further expansion and control. If this pattern cannot be reversed by the good people of Nepal, eventually, the international community may decide that they must address Nepal’s degeneration of law and order themselves – with or without Nepal’s consent.

Dawood Ibrahim’s name came up once again – in connection with Nepal – just last week. In the first days of 2010, the dramatic arrest of the son of a powerful Nepalese politician on charges of heading a major fake Indian currency and drugs smuggling racket, allegedly sponsored by Pakistani intelligence agencies, further exposed how illicit funds pour into Nepal (with the underworld’s help) – presumably to destabilize India’s relations with Nepal.

Here’s what happened.

A special task force of Nepal police arrested Yunus Ansari, the son of former minister Salim Miya Ansari, who is alleged to have links with Pakistan’s Inter-Services Intelligence (ISI) and Dawood Ibrahim, after a tip-off by Indian authorities that he was running the two criminal networks.

Yunus Ansari, the president of Nepal’s National Wrestling Federation, is also the chairman of a new television channel that is yet to start regular transmission. While Yunus Ansari was arrested along with three Nepalis, two Pakistanis, one African and one from the Caribbean, police said they had no evidence against his father, former forest and soil conservation minister Ansari.

Yunus Ansari and his associates were caught with fake Indian currency worth over Indian Rs.2.5 million last week and nearly four kilograms of heroin after a long period of surveillance that started with the arrest of two Nepalis with fake Indian currency in India’s Madhya Pradesh state last year.

The Nepal chase started on New Year’s Day when Yunus Ansari’s Nepali bodyguard, Kashiram Adhikari, was dispatched to Thamel, once the hub of tourists and now increasingly targeted by criminals and sex workers, to make contact with Pakistani agents.

Adhikari led police to the Red Planet Guest House in Thamel where Pakistani national Mohammad Sajjad was awaiting him in room 304. The bodyguard collected a red suitcase from Sajjad and went to room 204 where another Pakistani, Mohammad Iqbal, was waiting with two suitcases.

After collecting the lot, Adhikari headed for the Bluebird Mall in Thapathali where Yunus Ansari had allegedly rented a room. Police caught him there and a search exposed the false bottoms in the suitcases, where the fake notes were hidden.

According to initial investigation, the racket starts from Karachi, where a Pakistani known as Haji Talad Ali heads it. The modus operandi was simple. The money would be brought to the same guesthouse from where Adhikari would take it to his master.

When police raided the hotel and arrested the two Pakistanis, Sajjad was found to possess heroin as well. Yunus was arrested soon afterwards from his residence in Tahachal.

Police also arrested a Guyana citizen, K. Ibrahim, and another from Sierra Leone, Austin Ibrahim, who were to have circulated the heroin.

ON NEW YEAR’S DAY, INDIA BEEFED UP SECURITY ALONG NEPAL’S BORDER BECAUSE OF PAKISTANI CONCERNS

On January 1, 2010, New Delhi placed its country on alert as the police launched a manhunt for three Pakistani militants who escaped from police custody.

Abdul Razzak, Mohammed Sadiq and Rafaqat Ali escaped from G B Pant hospital in central Delhi. The three had served jail terms for triggering two blasts in the city’s 16th century Red Fort in 2000. They were in the custody of Special Branch of Delhi Police and were to be handed over to the Foreigners Regional Registration office (FRRO) for deportation to Pakistan when the escape took place.

While the Meghalaya Police personnel, who were escorting the three, were being questioned by security agencies, Uttar Pradesh state police deployed additional security along the India-Nepal border to guard against possible threats or escapes through the 870-mile open border of Nepal.

The point here is that, in many people’s minds, the potential of a Nepali-Pakistani connection is becoming a given. This is not a healthy presumption for Nepal to have to contend with.

The Nepali police did an outstanding job of bringing Yunus Ansari to ground. Crimes were being committed and a crack team stepped in and took proper action.

But the police cannot be expected to do the government’s job, which is to provide stability – an atmosphere in which criminal activity can be curtailed before it actually takes place. Neither the Maoists nor the UML nor the Congress Party, nor any of the other parties for that matter, have been able to provide that sort of backdrop for the people of Nepal, who deserve far better.

Little wonder that the three major parties’ leaders – Prachanda, Koirala and Prime Minister Nepal -- were christened “The 3 Idiots” by the Nepali Times this week, a reference to a new Bollywood film that is currently all the rage in Kathmandu.

The international community may not get the joke, per se, but they’ll comprehend the cynicism behind the joke. They know that incompetence, at the end of the day, really isn’t all that funny.

source:

http://www.mikeldunham.blogs.com/mikeldunham/2010/01/terror-and-mafia-kingpin-dawood-ibrahim-why-nepal-should-be-paying-attention.html